Net voor en tijdens mijn zwangerschap heb ik hele heftige mentale ups-and-downs te maken gehad. Mijn moeder lag in een nare scheiding, op mijn werk ging het niet goed, door allerlei persoonlijke voorvalletjes liep ik constant met een teleurgesteld gevoel rond. Dit alles leidde er uiteindelijk toe dat ik tijdens de eerste vijf maanden van mijn zwangerschap me erg depressief heb gevoeld. Ik kon gewoonweg niet genieten van mijn zwangerschap en heb me suf gepiekerd over van alles en nog wat. Ik was onzeker over alles! Uiteindelijk heeft het ertoe geleid dat ik zelfs zodanig was “uitgebrand” dat ik ruim 1 maand thuis heb doorgebracht. Ik huilde elke dag, kon niet slapen, was suf, concentreerde me slecht en liep voortdurend met een enorm schuldgevoel rond, vooral tegenover mijn gezin. Ik heb geprobeerd professionele hulp te zoeken, maar ik gevoelde dat ik bij diegene niet echt mijn verhaal kwijt kon. Op mijn werk krijg ik heel weinig begrip voor mijn situatie, wat er zelfs toe leidde dat mijn contract niet verlengd werd. Ik krijg dus nog meer onzekerheid te verwerken.
Door veel te praten met mijn huisarts, heb ik ergens toch de knop kunnen omzetten en ben weer gaan knokken voor een positief gevoel. Mijn huisarts was iemand die mij het gevoel gaf me wel serieus te nemen en luisterde echt oprecht naar mijn verhaal. We hebben samen gepraat over zaken die mij wel een goed gevoel konden geven. Ik wilde eigenlijk gewoon een beetje begrip van mijn omgeving, dat was alles.
Uiteindelijk heb ik snel de knoop doorgehakt en ben toen de laatste maanden van mijn zwangerschap op een andere werkplek gaan werken binnen het concern. Dat had me goed gedaan, ik werd met veel openheid en bovenal begrip ontvangen. Langzaam maar zeker kreeg ik weer een goed voel over mezelf en zelfs over mijn zwangerschap. Dat was voor mij uiteindelijk de beste stap die ik had kunnen zetten en ik ben mijn nieuwe collega’s daar zo dankbaar voor. Ik kon daaruit wel concluderen, dat het gevoel van begrip vanuit je omgeving een essentieel onderdeel is voor herstel.
Nu ben ik al ruim 7 weken met zwangerschapsverlof. Ik ben nu ruim 41,5 weken zwanger van mijn derde kindje en zit nu duimendraaiend op de bank te wachten tot de baby zich aankondig. Fysiek begin ik ook erg moe te raken, reageer erg geprikkeld op mijn gezin en loop daarnaast nog met een angstgedachte voor een eventuele inleiding van de bevalling. Ik had het me namelijk anders voorgesteld. Ik wilde gewoon lekker knus thuis bevallen en ben min of meer teleurgesteld dat ik hoogstwaarschijnlijk toch in het ziekhuis zal moeten bevallen.
Inmiddels heb ik per aangetekende post mijn beëindigingdienstverband brief ontvangen en het feit dat ik nu dan ook “overtijd” ben, zorgt er weer voor dat ik heel geleidelijk aan weer geconfronteerd wordt met negatieve gedachten en emoties. Alles komt weer naar boven. Ik weet dat ik erg waakzaam moet blijven dat negatieve gedachtes en onzekerheden mijn gevoel niet langzaam weer zullen overschaduwen. Ik ben er immers vatbaar voor.
Ik realiseer me dan ook al te goed dat ik nu op zoek moet gaan naar hulp om deze “draak” weer te kunnen verslaan. Kortom, de innerlijke strijd is nog niet gestreden.
Geschreven door C.W.
17 maart 2011